Inleiding: Onderstaand stukje is geschreven in zeker toestand en later toch maar enigszins aangepast, doch niet al te veel.

Beste Elysiërs,

Het is daags na mijn Constitutieborrel. Sterker nog: het is zeer vroeg in de ochtend. Maar ik ben wakker en wil jullie iets vertellen.

Gisteren was het de overtreffende trap van mooi, volgens mij is dat mooist. Ons gewaardeerd lid Tim, mijn voorganger als abactis van het mooiste schap, was Pedel. En tuurlijk, hij deed zeer zijn best. Ik heb drankjes gehad die ik anders van mijn lever niet mocht bestellen en op een gegeven moment klaagde zelfs Hans dat zijn persoonlijke voorraad Campari er toch wel erg snel doorheen ging. De Pedel kreeg het in ieder geval voor elkaar dat menig Mondriër knuffelend met de wc-pot werd teruggevonden, terwijl de Elysiër (dat ben ik) vrolijk meelalde op de klanken van het gras. Je weet wel, dat van het Noorderplantsoen. Het verschil moet er nou eenmaal zijn.

In deze zweem van gelukzaligheid denk ik aan de komende tijd. Op het moment van schrijven ben ik nog niet eens de nieuwe abactis. Maar komend weekend is het weer zover, dan krijgen Jef en ik voor de tweede keer het lint omgehangen als nieuw bestuur. Wij kijken halsreikend uit naar Erik, ons nieuwe Praeses en zijn trots dat wij het vertrouwen hebben mogen krijgen om nogmaals bestuur te doen.
Maar dat is allemaal gelul. Het meeste kijk ik natuurlijk uit naar de introductie van alweer drie nieuwe leden. Drie vrouwelijke nieuwe leden wel te verstaan. Op het moment van schrijven moet het allemaal nog gebeuren, maar als je dit leest dan zijn ze waarschijnlijk allang helemaal ingeburgerd en lijkt het of ze nooit zijn weggeweest (laten we onszelf er trouwens even aan herinneren dat een Elysiër nooit zomaar komt aanwaaien, maar uiteindelijk zijn bestemming heeft bereikt op het moment dat hij/zij toetreedt tot het Elysionperk). Dus, wat zeg ik: drie vrouwelijke nieuwe leden! Sterker nog (en nu tover ik een smiley tevoorschijn, die ene die een lange neus trekt), ik vind dat ik het met de bescheiden trots mag zeggen die een Elysiër nou eenmaal zo eigen is (dus ik zal het niet te hard roepen): stiekem hebben wij toch ook wel de drie mooiste vrouwen… De ene heeft zich natuurlijk al behoorlijk ingelikt bij de aankomende Praeses, terwijl de ander flink haar best heeft gedaan tijdens het gala en ons jongste lid het hoofd op hol heeft gebracht. De derde is iets stiller, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat onder onze warme vleugels ook zij zich helemaal thuis zal gaan voelen.
Daarom: Elysiërs, heft dan het glas en breng een toost op Elysion, op waar wij met z’n allen voor staan en bovenal op de lekkere wijven!
Ik ben trots op jullie en geef iedereen een dikke kus.
Gegroet,
Uw abactis,
Henkie

P.S. Ik wil nog wel even melden dat een vrouw die niet lid is bij Elysion ook een mooie vrouw kan zijn. Een Elysiër is nou eenmaal niet zo kieskeurig en wij houden absoluut niet van vrouwonvriendelijke uitspraken…

Help! Ik moet kikkeren!

Domme Mondriaannullen, waarom geven jullie de vlag van jullie (misschien wel) toekomstig (gezel)schap zomaar weg aan het schone rijk der helden, het schap Elysion?!

Nog dommere Mondriaannullen, waarom stelen jullie vervolgens het schild dat in alle vertrouwen maar met drie schroeven vastzat aan de muur?! En dan ook nog trots zijn?

Een straf is wel op zijn plaats!
Minimaal kunnen jullie ons bedanken dat wij wèl goed op de Mondriaanvlag passen.

Kikkeren was ons idee, maar…..Modriaannullen schreeuwen: “ Help!”, want “Elysion is eng en ontgroening is eng!”

Half smekend, bijna op de knieën vragen de Mandriaannullen ons of ze in plaats van het kikkeren voor ons mogen koken.

In onderbroek en schort, misschien wel! Na enig overleg leek ons dat niet zo goed idee.

Ik dacht dat het met twee keer dom wel was afgelopen, maar… tijdens één van de speeches presteert een nog veel dommere Mondriaannul,… of moet ik zeggen Mondriaanlul het om ons uit te schelden voor Mondriërs. Heel dom!

Overigens het eten was lekker en het schild hangt weer aan de muur. Mondriaan heeft voor het diner dat de nullen voor ons hebben gemaakt de vlag weer teruggekregen.

Hierbij is wat ons betreft de kous af, na alle prachtige (en soms ook smakeloze discussies).


Met een groet,

Abactis van bestuur Polyeidos.

Een Elysiër op de camping

Zo daar zit ik dan, te genieten van mijn vakantie. Heerlijk niks doen, nou ja, niks doen, ik type dit dus ik doe wel degelijk iets. Ik werd net gebeld omdat Henriette blijkbaar aanvoelde dat ik niks deed, en het daarom wel een goed idee vond dat ik een stukje zou schrijven voor de bacchanalen. Ik moest even weer in “work-mode” komen, maar ik heb al vier regels vol dus het gaat me tot nu toe wel goed af. Wel riskeer ik dat mijn plasma scherm inbrand want ik heb mijn computer daarop aangesloten. Stilstaand wit beeld is niet zijn favoriete standje. Maargoed, wat was het thema ook weer? Ontstopt, vervormd? Hmm, ik weet het niet meer, maar het was niet zo heel belangrijk geloof ik. Wat trouwens nog erger inbrand dan words, is de Elysion site, met zijn overweldigend mooie roze kleur. www.schapelysion.nl. Als ik die site open staat hij nog een tijdje op mijn beeldschermvlies getekend, als ik niet alvorens de contrastratio op minimaal zet. Aldaar zijn er, naast allerlei andere interessante dingen, foto’s geplaatst van ons laatste Lustrum. Een weekend vol grappen en grollen en bier en vlees en oud-leden. Ongelofelijk leuk om te zien wie jou schap eigenlijk heeft opgericht (overigens gebruik ik het woord “schap” mij er van bewust zijnde dat dit niet langer de officiële benaming is voor de bewuste groep mensen, doch geniet ik mijzelf deze benaming daar ik hem fijner vind klinken). Het zijn hele toffe lui die oud-leden. En zij waren op hun beurt blij om te zien dat het schap nog zo levendig is. Er was een ferme strijd om de gele trui, en ik weet nog steeds niet zeker wie er heeft gewonnen. Wel bracht het aardig wat jeu. Ik kan éénieder aanraden om eens te kijken waar je roots liggen. Ook kan ik éénieder aanraden om deel te nemen aan de keiweek, omdat hij knotsgek wordt, maar ook omdat ik weet dat mensen er heel hard en met heel veel passie voor gewerkt hebben om er een hele bijzondere week van te maken! Alvast heel veel dank aan de organisatie en moge het een succes worden!

Gegroet Ramon, Abactis Elysion.

Elysion

Het schone Rijk der Helden, het schap dat geen schap meer mag heten. Elysion kent een hoog percentage leden die actief zijn binnen de vereniging. Ze vervullen bestuurstaken, zitten in commissies, en als je rond zeven uur in de ochtend iemand met dubbele tong hoort klagen dat de bar te vroeg sluit, heb je grote kans dat de ontevreden partij een Elysiër is. Ook zijn ze bovenmatig intelligent, welbespraakt en lief voor hun bejaarde grootmoeders - en anders compenseren ze het gebrek aan deze kwaliteiten met een grote bek en een flinke dosis zelfvertrouwen.
Elysion heeft traditie hoog in het vaandel staan, aangezien de routine van een fatsoenlijk ingesleten traditie houvast biedt in tijden van dronkenschap en chaos, wanneer maagsappen overvloedig vloeien en luid gezang de ruimte vult. Dit smeedt hen samen tot een hechte groep, waarin nieuwe leden worden verwelkomd alsof ze verloren zonen en dochters zijn, teruggekeerd van een lange reis. Het is niet zonder reden dat we onze naam ontlenen aan de Elysische velden, waar Griekse helden na hun sterven de eeuwigheid doorbrachten met drank, liederen en ziekelijk veel beestachtige copulatie. Elysiër ben je voor het leven.

Door Uw Homunculus-abactis:

Pint & Wiet

Lieve Controlerende Senator,

Morgen zijn wij niet nuchter,
toch zijn we geheel schuchter,
Voor hetgeen op deze bar,
zijn wij geheel in de sar.
Wij zullen dan ook zorgen,
dat het schoonmaken zal plaatsvinden hedenmorgen.
Oftewel,
schoonmaken zien we nog wel.
Tot morgen lieve schat,
wij houden van patat.

-xx- Pint & Wiet.
(Geschreven door: HL en Tim na een geslaagde Pint & Wiet).